سوگ ایل

سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز          
مرده آنست که نامش به نکویی نبرند
فاجعه فرود آمد...باهمه ی سنگینی اش!!!
وچه مظلومانه بزرگمرد تاریخ ایل درسکوت وخاموشی پرگرفت ورفت...
وحال قشقایی تنهاتر ازتنهایی همیشه داغدار مصیبتی است که ایل را یتیمانه به سوگ نشانده است...
دیگر کیست که قره قاج آرام وگمنام رابه اوج عزت کشاند؟!کیست که به اجاق ایل قسم بخوردو یا بهتر بگویم کیست که ایل به اجاقش قسم بخورد؟!کیست که ایل را بخارای خود داند؟!کیست که دخترکان ایلیاتی را باور کند و ایمان داشته باشد که آنان نیز می توانند غیرممکن ها را ممکن سازند؟ 

سخنی با دوستان هم زبان

چند ساعته نشستم فکر میکنم  میخوام بنویسم اما از چی نمیدونم  فقط میخوام بنویسم

نامه ای به ایل

به نام خالق زیبایی ها
برای تو می نویسم ای دختر ایلیاتی...
ای اسوه ی نجابت...
ای گنجینه ی صداقت...
برای تو می نویسم که علی  رغم همه ی نداشته ها قلم بطلان بر مقوله های نشدن ها و نتوانستن ها کشیدی و نخواستی زنده به گوری باشی در گور زندگی...
برای تو می نویسم ای جوانمرد ایلیاتی...
برای تو که هنوز خون غیرت وتعصب مردانه ی مردان ایل در رگ هایت جاریست...
برای تو می نویسم ای قشقایی...

هجران درده

من چکیرم هجران درده  

چکسیم سنن سورا یارالودر ایرگم 

 غم وغصه  تکلیگ اولموش چرگیم 

 فلک بیرگین بیزه بی غم قویماده 

 چوخ خوش گینه خوش گینه غرق ماتم  ایلده   

بو دنیادا منه  همدم قویماده  

هرکس بیر جرما زندان اولاسه       

عشق یالان اولماز محبتدن هچکس دویماز  

با وفا یولاشلار هچ زمان یادان چخمز
فرستنده : ایوب حاتمی

واقعه شوم ایل

کُرقوش شب سکوت و خلوت شبانه ام را به سختی در هم می شکند؛

مگر کدام واقعه ی تلخ در انتظار ایل من چشم به آینده ای تیره بسته و نشسته؟!!!ِ
اُلدوز ها چشمک می زنند,
آی زیر بُلوط ها پنهان شده,
دوباره صدای بایقوش بلند می شود,
قُرخو تمام وجودم را تسخیر می کند,
یاش چشمانم را در می نوردد,
گزلَرِم به دوردست ها خیره شده,
انگار که گون هم سلام می گوید,
انگار که گون از پشت کوهها سلام می گوید,
اما گون هم آفتاب شده,
مثل دیلیم که زبان شده,
مثل آنام که مادر شده,
دوباره یاش بر گونه هایم جاری میشود,
اورَگیم می گیرد,
اَللرِم می لرزد,
تیرگی و تاریکی وایان میشود,
هویِّتم از دست می رود,
و این همان واقعه ی شوم ایلم است...>> 

فرستنده : فاطمه طهماسبی