بهترین خاطره

قصدم ازقلمفرسایی ومکدرساختن قلب شفاف کاغذخاطره نویسی شخصی نیست.بلکه ثبت می نمایم لحظات جاری درکوهساروچمن زار را. لحظاتی که بی شک هریک ازما قشقایی زاده ها هرازچندگاهی که خسته از زندگی تکراری ودغذغه های بی شمارش می شویم به دنبال یافتن پناهی آرام و آرامش بخش برای وصالش بال وپر می گشاییم. لحظاتی که چه آسان سپری شدنش را شاهدهستیم بدون آنکه لحظه ای فقط لحظه ای به این اندیشیم که کاش همه چیزدر همان صفاوصمیمیت سیه چادرها باقی می ماند. کاش به جای این همه ابزار سرمایشی وگرمایشی همان نسیم روحبخش عصرانه وسایه ی نوازشگر درخت ارژن وجود خسته مان را طراوت می بخشید ویا شررهای سرکش آتش شبانگاهی که اهل چادر را صمیمانه گرد هم می نشاند گرمابخش درون یخ زده مان می گردید. کاش می دانستیم برای لمس صفا و یکرنگی و فرار از ریا و دورنگی نیازی به سفرهای شاهنامه ای نیست. من دریک روز معمولی که می توانست همچون تک تک روزهای عمرم درخواب غفلت ودر میان آدمیان لبریز از بی حوصلگی بگذرد ویا بهتر بگویم تباه گردد باگریزی به دل صحرا وبه زادگاه مادری ام صداقت را جستم در زنان ایلیاتی آنان که مظهر شهامتند زنانی که پابه پای مردانشان نجوای لالایی کودکانشان را با پاسبانی شبانه درهم آمیخته اند وکوه را با آن همه عظمت دربرابر استواری خویش به زانو درآورده اند. این جا همان جاییست که گرچه مردانش شهرت سیاوش ها و آرش های اساطیر را ندارند اما تنها وتنها نیم نگاهی به سرپنجه های پینه بسته شان حکایت های نگفتنی زیادی برای گفتن دارد.برای من و تو... من و تویی که فاصله گرفتیم از زخم های دیروزی که سلامت وصلابت امروزمان را مدیون کهنه گی و کاری بودن آنهاییم... بیا تا تعطیلات تمام نشده تو هم عازم شو...به آنجاکه به آن تعلق داری...به ییلاقی که هم اکنون تو را فرا می خواند...به نقاشی متحرکی که عطر نایاب معرفت به وفور در آن به مشام می رسد...به زادگاهت که قطعا بی صبرانه منتظرت است... بیا فرصت را غنیمت شمار وهمچون من بهترین خاطره ی تابستانی که گذشت را برصفحه ای از تقویم امسالت رقم زن...  

فرستنده:امنه رادسر